Mijn reis naar Kreta- Theseus

DAG 1:
Het begon lang geleden. Ik en 7 andere jongens en 7 andere meisjes werden gekozen om opgegeten te worden door het grote monster op Kreta. Ik dacht dat ik zo cool en sterk was dat ik het monster wel zou kunnen verslaan, dus ging ik vrijwillig mee.

In de ochtend vertrokken we op een klein roeibootje. Ik had met mijn vader afgesproken dat als ik nog leefde mijn boot roze zou verven. Ik stapte in de boot en ging op een bankje in het midden zitten. Toen iedereen in de boot zat begonnen we met roeien. Om de sfeer een beetje gezellig te maken begon ik met zingen: IK BEN ZO GEK OP VANILLE VLAAAAA, MET DAAROP HAGELSLAG EN EEN RODE KERS ERIN. EN DAT EET IK DAN IN ÉÉN KEER OP DAT'S LEKKER JAAAAH! Jammergenoeg vond iedereen het zo vals dat ik moest ophouden.

De kans was groot dat de helft van ons al opgegeten zou worden tijdens onze reis. We gingen namelijk over zeeën met haaien en toen nog onbekende wezens. Af en toe zagen we ook dolfijnen omhoog springen, tot nu toe was de reis nog leuk. Mijn reisgenoten waren bang, ze huilden continu.

DAG 2:
De tweede dag brak aan. We hadden eten nodig, dus ik maakte het luik open om wat eten te pakken. Maar waar was het eten? In het luik zat geen eten, maar een gat naar de zee. Langzaam liep de boot vol met water en ik schudde snel mijn reisgenoten wakker. Gestrest pakten we een paar bekers die we hadden en begonnen met hozen. Al snel had ik door dat dit geen zin had en zei ik dat we de boot beter dicht konden maken. Jammergenoeg hadden we hier geen materialen voor. Al snel lag de boot op de zeebodem en zwommen wij in het water. Onder ons kwamen de haaien aanzwemmen en de kinderen schreeuwden hett uit.

Tot mijn grote verbazing kwamen er meer en meer haaien onder ons zwemmen. Zelfs IK wist niet meer hoe we ons hieruit konden krijgen. Opeens zag ik ook een aantal zeepaarden tussen de haaien zwemmen en die snelden naar ons toe. Een moment later zaten we allemaal op een zeepaard en die brachten ons verder naar Kreta.

DAG 3:
Een dag later werd ik wakker en zat ik nog steeds op de zeepaard die nog steeds hard aan het zwemmen was. Ik had nog nooit zulke grote zeepaarden gezien, ik vermoedde dat we eerder zouden aankomen in Kreta, want ze zwommen zo snel. Opeens zag ik dat we twee mensen misten, oeps, die hadden we waarschijnlijk per ongeluk achtergelaten tussen de haaien. Naaa, jaaaah, wat maakt het ook uit? In de tussentijd begonnen mijn overige reisgenoten en ik een beetje honger te krijgen. Dus gingen we vissen, met succes.
Onder vissen verstonden wij met onze handen in het water grijpen als we een vis zagen. Dan aten we die vis rauw op (was super smerig).
De rest van de dag verliep goed en we vielen in slaap.

DAG 4:
Opeens kon ik niet meer ademen, mijn longen waren gevuld met water. Ik opende mijn ogen en zag vloedgolven op mij af komen. Mijn zeepaard had hem gesmeerd en af en toe zag ik een reisgenoot langs drijven. Maar toen verdween opeens iemand, en nog één, en nog één. Tot alleen ik nog over was. Toen werd ik ingeslikt door een REUZACHTIGE haai.

Doordat de haai zo groot was hoefde hij niet te kauwen en belandde ik nog levend in de maag. Een paar dagen later toen ik weer bij bewust zijn kwam zag ik dat twee andere reisgenoten nog in leven waren en lekker aan het eten. De rest volgens hun was toevallig tussen een tand van de haai gekomen en had het niet overleefd.

DAG ? (WAARSCHIJNLIJK 5):
Een dag (kan iets meer of iets minder zijn, want in een maag heb je niet echt een besef van tijd) later kwamen we erachter dat de rest toch nog groot en deels in leven was. We waren nu met zijn tienen! Opeens begon de haai hevig te trillen. Toen scheurde de maag open en zo snel als het kon zwommen we eruit, hoe dit kwam zijn wij nooit achtergekomen. Waarschijnlijk was het een wonder van God!

De haai was echter erg diep onder water en op onze adem redden we het wateroppervlak niet, dus raakten we bewusteloos. Gelukkig waren we al aan de kust van Kreta en spoelden we aan op de kust!

DAG 6:
In Kreta werden we warm ontvangen (het eerste wat ze deden was dat ze ons in de cel gooiden). Hier zaten we een tijdje te niksen en op wat oud brood te kauwen. Wij maakten ons klaar op de strijd met het monster van Kreta, die we door alle gebeurtenissen helemaal vergeten waren. Een uur voordat we richting het monster gingen kwam een meisje naar me toe en die zei dat als ik met haar trouwde, zij mij hulp zou verlenen met het verslaan van het monster. Ik ging akkoord. Ze vertelde me dat het monster zich in een groot doolhof bevond. Ook al wist je het monster te verslaan, kwam je er nooit meer uit. Hiervoor had het meisje wat Ariadne heette, een oplossing gevonden. Ze had noodles gekookt en als we het uiteinde ergens aan vastknoopten en dan de rest meenamen zouden we de weg zo weer terugvinden! Niks kon nu nog fout gaan!

DAG 7:
Na een lange wandeling in de nacht kwamen we aan bij het begin van het doolhof. Ik knoopte zoals afgesproken de noodles aan een boom en begon te lopen. De kinderen liepen verdrietig achter mij aan. Ze hadden honger, want veel hadden ze niet te eten gekregen de laatste tijd. Af en toe hoorde ik achter mij een maag knorren. We liepen verder en verder het doolhof in, tot ik het hoorde. Een vreselijk hard geluid weergalmde door het doolfhof. En daar kwam het monster aanrennen en het was................EEN REUZE EEKHOORN??????!!!!!!! Verbaast keek ik naar de eekhoorn die zo groot was als een kasteel.

Wel makkelijk voor die eekhoorn, want hij hoefde de gangetjes niet te volgen, hij liep gewoon dwars door de muren heen! Ik begon mij af te vragen hoe ik dit moest afhandelen.

Als eerste gaf ik een klap tegen de kop van de eekhoorn, die piepte het uit. Toen volgde er nog een klap achteraan en viel de eekhoorn dood op de grond. Trots keek ik de kinderen aan! Ik had immers hun leven gered! Nu alleen nog de weg terug, maar............. waar zijn de noodles gebleven? Toen ik dit vroeg keek een klein jongetje mij schuldbewust aan. Blijkbaar had hij zo erg honger dat hij de noodles had opgegeten! WAT NU??!! Ariadne zei het zelf, de weg vind je nooit meer terug.

Terwijl ik nog boos tekeer aan het gaan was tegenover het jongetje keken de andere kinderen verschrikt naar de eekhoorn, hij was niet dood, maar was blijkbaar gewoon heel eventjes bewusteloos. De eekhoorn beet in mijn schouder en zo snel als ik kon sloeg ik hem nog een laatste keer zo hard mogelijk op zijn kop en de eekhoorn viel (nu echt) dood op de grond.

Mijn schouder prikte, waarschijnlijk had de eenhoorn eekoorngif in mijn schouder gespoten! Wat het effect was wist ik nog niet, waarschijnlijk zaten we hier toch de rest van ons leven te rotten, want de ingang vonden we nooit meer terug. Waarom moest iemand ook zo nodig de noodles opeten?

Al snel kwam de oplossing. Mijn schouder begon meer en meer te prikken van het eekhoorngif. Langzaam begonnen mijn voeten te vervormen en mijn lichaam te vervormen. Ik groeide de lucht in en mijn dikker wordende lichaam drukte een paar muren omver. Groter en groter werd ik. Tot ik stopte met groeien en het halve doolhof verplet was. Ik kijk in mijn spiegel (die heb ik altijd bij me, want ik ben ook zo geweldig) en ik was een REUZACHTIGE EEKHOORN! Door het eekhoorngif had ik hetzelfde lichaam gekregen als de reuzen eekhoorn. Eigenlijk wel handig, want ik kon zo over de muur kijken naar de uitgang van het doolhof.

Ik rende door de muren heen naar de uitgang, de kinderen kwamen waarschijnlijk zo ook wel achter mij aan. Eerst ging ik Ariadne ophalen, want ik moest me natuurlijk wel aan mijn belofte houden. Toen ik eenmaal buiten het doolhof was kromp ik weer terug naar mijn eigen lichaam, blijkbaar was ik een nachteenhoorn (als het donker was werd ik een eekhoorn en als het licht was was ik gewoon mens). Snel rende ik verder naar het kasteel. Toen ik eenmaal Ariadne op had gehaald stapten we in de boot (de kinderen redden zich vast wel, dus daar wachtten we niet op) en begonnen we snel weg te varen.

DAG 8:
Na een dag lang varen begonnen we honger te krijgen en aten we weer vis. Aan het einde van de dag, toen de zon lager aan de hemel begon te staan, besloten we te gaan overnachten op het eiland Naxos. We zetten onze tent op en begonnen met het avondmaal. Het avondmaal bestond uit versgeplukte bananen en groenten. Tot het donker bleven we gezellig praten, maar toen begon de wond in mijn schouder te prikken.

Ik werd groter en groter. Ariadne gilde het uit en probeerde weg te zwemmen. Na een tijdje was ik even groot als het eiland zelf en met een poot probeerde ik Ariadne weer uit het water te vissen. Steeds verder en verder zwom ze het water in, nog steeds gillend. Tot....... Een haai sprong boven water uit en in één hap was Ariadne weg. Ik huilde en huilde, doei Ariadne! Uit verdriet dacht ik dat ik met mijn grote eekhoorn lichaam wel naar Athene kon zwemmen dus ik sprong in het water en ik zwom super snel!

DAG 9:
Na zes uur zwemmen was ik al heel veel dichter bij huis. Na zes uur zelfs zag ik de kust van Athene al dichter bij komen, zo snel zwom ik! Ik begon sneller te zwemmen, want ik moest thuis zijn voordat het licht was! Af en toe probeerde een haai mij te bijten, maar de trapte ik hem gewoon weg. Bijna was ik thuis, ik begon nog sneller te zwemmen. Een steeds hogere vloedgolf kwam voor mij, maar ik dacht er niet bij na. Sneller en sneller ging ik. Tot ik bij de kust was, maar de grote vloedgolf overspoelde Athene en verwoesttte de stad. De huizen werden afgebroken en de mensen verdronken. Toen de vloedgolf eenmaal weg was, was er eenmaal niks meer van Athene over. Mijn vader lag daar, verdronken en dood. Ik klom op het eiland en ik kromp weer tot mijn normale voormaat.

Ik huilde en huilde....... Toen verscheen God aan me en vroeg aan mij of dat ik de rest van mijn leven mens wou zijn of eekhoorn. Door mijn verdriet zei ik eekhoorn en ik ging liggen in het water. Als je nu op Athene staat zie je een groot bebost eiland, dat ben ik. Nu nog steeds lig ik daar huilend mijn verhaal te typen (mijn laptop is waterdicht). En als je op mijn eiland op vakantie gaat, bevind je je op mijn rug.

Dit was het einde van mijn reis. Ik heb er veel van geleerd, maar ik ben er ook veel door kwijtgeraakt.